زندگینامه حضرت حجت ، امام زمان (عج)

نام : محمد بن الحسن .
کنیه : ابوالقاسم .امام زمان (ع) هم نام و هم کنیه حضرت پیامبر اکرم (ص) است . در روایات آمده است که شایسته نیست آن حضرت را با نام و کنیه ، اسم ببرند تا آن گاه که خداوند به ظهورش زمین را مزیّن و دولتش را ظاهر گرداند .
القاب : مهدی ، خاتم ، منتظر ، حجت ، صاحب الامر ، صاحب الزمان ، قائم و خلف صالح . شیعیان در دوران غیبت صغری ایشان را " ناحیه مقدسه" لقب داده بودند . در برخی منابع بیش از 180 لقب برای امام زمان (ع) بیان شده است.
منصب : معصوم چهاردهم ، امام دوازدهم شیعیان و بر پاکننده اولین حکومت واحده جهانی در دوره آخر الزمان .
تاریخ ولادت : نیمه شعبان سال 255 هجری . برخی روز تولد آن حضرت را هشتم شعبان و برخی دیگر 23 رمضان دانسته‏اند . سال تولد آن حضرت را نیز برخی 256 و برخی 258 دانسته‏اند .
محل تولد : سامرا ( در سرزمین عراق کنونی ) .
نسب پدری : ابو محمد ، حسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن حسین بن علی بن ابیطالب (ع) .
نام مادر : نرجس . نام اصلیِ وی ملیکه ، دختر یشوعای ، فرزند قیصر روم است . برخی گفته اند که نام وی صیقل می باشد .
مدت امامت : امامت آن حضرت در دو مرحله است که به " غیبت صغری " و " غیبت کبری " شهرت یافته است . مدت " غیبت صغری " از هنگام ولادت آن حضرت ، در سال 255 تا سال 329 هجری ، به مدت 74 سال بوده است . و " غیبت کبری " از سال 329 هجری آغاز و تاکنون ادامه یافته است . این غیبت همچنان ادامه دارد تا خواست خداوند منان بر ظهور آن حضرت تعلق گیرد . در آن زمان ، غیبتش به پایان می رسد و حکومت اسلامی ، در سراسر جهان ، به رهبری آن حضرت محقق می گردد .

تاریخ و سبب شهادت :
امام زمان (عج) هم اکنون زنده است و به خواست خدای متعال تا زمانی که قیام کند و جهان را از عدالت بهره‏مند سازد ، زنده خواهد بود . سپس چند سال حاکم علی الاطلاق روی زمین خواهد گردید که مدت آن ، در روایات ، به طور مختلف ، هفت ، هشت ، نه ، ده و نوزده سال تعیین شده است که هر سال آن برابر با ده سال فعلیِ ما است . بنابراین اگر حکومتش هفت سال باشد ، برابر با هفتاد سال ما خواهد بود .
پس از شهادت آن حضرت ، به مدت چهل روز هرج و مرج و فتنه و فساد در جهان حاکم می گردد و سپس عمر این جهان به پایان می رسد و عالم قیامت آغاز می گردد .

اصحاب و یاران :

1- عثمان بن سعید عمروی ( متوفای سال 257 ق. ) .
2- محمد بن عثمان عمروی ( متوفای سال 304 ق. ) .
3- حسین بن روح نوبختی ( متوفای سال 326 ق. ) .
4- علی بن محمد سمری ( متوفای سال 329 ق. ) .

این چهار تن نماینده بلافصل امام زمان (ع) بودند که در ایام غیبت صغری ، پس از شهادت امام حسن عسکری (ع) ، از سال 260 تا 329 ، به مدت 70 سال به ترتیب ، واسطه میان امام (ع) وشیعیان ایشان بودند . این چهار نفر به " نواب اربعه " مشهورند . ولی در هنگام خروج آن حضرت ، 313 نفر از یارانش به او پیوسته و نخستین هسته لشکریان امام (ع) را تشکیل می دهند . علاوه بر آنان ، هزاران نفر در ایام غیبت آن حضرت به این مقام ارجمند نایل شده اند که بر دیگران پنهان مانده است و پنهان خواهد ماند . همچنین افراد بسیاری در ایام غیبت به محضرش شرفیاب گشته و از عنایاتش بهره مند شده اند که در این جا به نام برخی از آنان اشاره می گردد :

1- اسماعیل بن حسن هرقلی .
2- سید محمد بن عباس جبل عاملی .
3- سید عطوه علوی حسنی .
4- امیر اسحاق استرآبادی .
5- ابوالحسین بن ابی بغل .
6- شریف عمر بن حمزه .
7- ابوراجح حمامی .
8- شیخ حر عاملی .
9- مقدس اردبیلی .
10- محمد تقی مجلسی .
11- میرزا محمد استرآبادی .
12- علامه بحر العلوم .
13- شیخ حسین آل رحیم .
14- ابوالقاسم بن ابی جلیس .
15- ابو عبدالله کندی .
16- ابو عبدالله جنیدی .
17- محمد بن محمد کلینی .
18- محمد بن ابراهیم بن مهزیار .
19- محمد بن اسحاق قمی .
20- محمد بن شاذان نیشابوری .

زمامداران معاصر :

امام زمان (ع) از زمان تولد ( سال 255 هجری ) تا زمان ظهور و تشکیل حکومت جهانی ، با تمام حاکمان و زمامداران کشورهای اسلامی و غیر اسلامی ، معاصر بوده و خواهد بود ؛ اما خلفای عباسی که در ایام غیبت صغرای آن حضرت بر مسلمانان حکومت راندند ، عبارتند از :

1- مهتدی عباسی (255 - 256ق.).
2- معتمد عباسی (256 - 279ق.).
3- معتضد عباسی (279 - 289ق.).
4- مکتفی عباسی (289 - 295ق.).
5- مقتدر عباسی (295 - 320ق.).
6- قاهر عباسی (320 - 322ق.).
7- راضی عباسی (322 - 329ق.).
8- متقی عباسی (329 - 333ق.).

هنگامی که حضرت مهدی(ع) ظهور کند و قیام آزادی بخش وی فراگیر شود ، برخی از سلاطین و حاکمان کشورها در برابر او تواضع نموده و سر تسلیم فرود می آورند و برخی دیگر با آن حضرت ، به مقابله و منازعه بر می خیزند و پس از درگیری ، متحمل شکست و اضمحلال خواهند شد و حکومت آن حضرت ، از شرق تا غرب کره زمین را فرا خواهد گرفت . در این باره ، روایات فراوانی از معصومین (ع) نقل شده است که برای نمونه ، حدیثی را از امام محمد باقر (ع) بیان می کنیم :

عَن ابی جعفر(ع) قال: القائِمُ مِنّا مَنصُورٌ بالرُّعبِ، مُویّدٌ بالنَّصر، تُطوی‏ له الارضُ وَتظهَرُ لَهُ الکنوزُ ویبلغُ سُلطانه المشرقَ والمغرِبَ ویُظِهرُ اللَّهُ دینهُ علی الدّینِ کُلّه ولو کَرِهَ المُشرکون فلا یَبقی‏ علی وجهِ الارضِ خرابٌ إلّا عمّر وینزلُ روحُ‏اللَّهِ عیسی بن مریم فیُصلّی خلفه .

قیام کننده از ما منصور به رعب و مویّد به نصر است . زمین از برای او در نوردیده شود و گنج های پنهان را برای او آشکار کند . سلطنت و حکومت او شرق و غرب را فرا خواهد گرفت و خداوند منان ، به دست او دین خود را بر همه دین‏ها غالب گرداند ، اگر چه مشرکان را خوش نیاید . در روی زمین هیچ خرابی باقی نماند ، مگر این که آبادش کند و روح الله ، عیسی بن مریم از آسمان نازل شده و بر او اقتدا کند و پشت سرش نماز بخواند .

رویدادهای مهم :

از آغاز تولد نوید بخش حضرت مهدی (ع) ( در سال 255 هجری ) تا زمان قیام آن حضرت و تشکیل حکومت جهانی ، رویدادهای مهم و فراوانی رخ داده و خواهد داد که قابل شمارش نیستند و هیچ دفتر و دیوانی گنجایش ثبت و ضبط آنها را ندارد ؛ اما در این جا به برخی از رویدادهای مهمی که در زمان ظهور آن حضرت اتفاق خواهد افتاد و در روایات و منابع اسلامی به عنوان علامات ظهور حضرت مهدی (ع) از آنها یاد شده است ، اشاره می شود :

1- خروج دجّالِ یک چشم و ادعای الوهیت و خون ریزی و فتنه‏های فراوان او در زمین و جنگ با حضرت مهدی (ع) و شکست و نابودی اش به دست امام زمان (ع) یا حضرت عیسی (ع) .
2- ندای آسمانی برای معرفیِ حضرت مهدی (ع) و شنیدن همه مردم ، آن را به زبان رایج خودشان و استقبال آنان از امام زمان (ع) .
3- خروج سفیانی ( عثمان بن عنبسه از اولاد یزید بن معاویه ) از وادیِ یابس ، در سرزمین میان مکه و شام ، و تصرف بسیاری از شهرها و خون ریزی و فتنه در بین مردم ، و نبرد او با لشکریان امام زمان (ع) و کشته شدنش در صخره بیت المقدس به دست یاران حضرت مهدی (ع) .
4- خروج سید حسنی از شمال ایران ( حدود دیلم و قزوین ) و دعوت او به مذهب امامیه ، و رفع ظلم از مردم و نبردهای پیروزمندانه او با ستمکاران و فاسقان و پیوستن او به حضرت مهدی (ع) در کوفه .
5- خروج شصت کذّاب که به دروغ ادعای پیامبری می کنند .
6- ادعای دروغین مقام امامت توسط دوازده نفر از آل ابیطالب (ع) .
7- کشته شدن نفس زکیه ، پسری از آل محمد(ص) ، در مسجد الحرام ، ما بین رکن و مقام .
8- ظاهر شدن صورت و سینه و یا کف دست ، در چشمه خورشید .
9- وقوع کسوف در نیمه ماه رمضان و خسوف در آخر رمضان .
10- برخاستن نداهای متعدد از آسمان در ماه رجب و شنیدن همه مردم .
11- گسترش سیاهیِ کفر ، فسق و معصیت در سراسر جهان .
12- ظهور حضرت مهدی(ع) ( به هیات مردی سی‏سال ) از کنار کعبه ، در مکه معظّمه، و دعوت مردم به اسلام راستین.